اگر شخص کسی را در نقطه 1 در زندگی خود دوست داشته باشد احتمالاً او را
در نقطه 2 صرف نظر از اینکه چند سال گذشته باشد دوست خواهد داشت.
هیچ نوع رابطه عاشقانه ای
تبدیل به تنفر نمی شود.
انحلال هر نوع روابطه عاشقانه از
قبیل روابط قبل از ازدواج، روابط زناشویی و طلاق هیج وقت تبدیل به تنفر در طرفین
نمی شود. هر فردی که مراحل انحلال رابطه عاشقانه
را طی می کند، ممکن است در طول مراحل سوگ از دست دادن عزیزش احساس تنفری نسبت به او
داشته باشد اما بعد از طی کردن این مراحل هیچ احساسی نسبت به او نخواهد داشت. چرا
چنین اتفاقی می افتد؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت عشق آتشین یک شریک در زمان
شروع رابطه در طول مراحل انحلال رابطه عاشقانه کم کم رنگ می بازد و جای خود را به واقع
گرایی می دهد و این واقع گرایی می تواند تبدیل به صمیمیت شود. درست مثل دوست همجنس
تان در دوران مدرسه که او را برای مدت زمان طولانی ندیده اید، هیچ شخصی نسبت به
ندیدن دوست دوران مدرسه اش احساس آسیب دیدگی نمی کند.
عشق آتشین یک واکنش شدید،
غیر واقع گرایانه، فوری، کوبنده و خروشان نسبت به شخص دیگر می باشد که فراتر از
کنترل انسان است. افراد با این نوع عشق دایم دل مشغول محبوب خود هستند و کمتر می
توانند به چیز دیگری بیاندیشند. از ویژگی های این نوع عشق عبارتند از :
برانگیختگی هیجانی شدید
تمایل به نزدیک بودن
فیزیکی
نیاز شدید به دوست
داشته شدن
ترس از پایان یافتن
رابطه
بنابراین افراد بعد از پایان
مراحل انحلال رابطه هم ممکن است دچار بی
تفاوتی احساسی شوند یعنی یک شخص هیچ احساسی نسبت به شریک عاشقانه اش نداشته باشد و
هم ممکن است منجر به دوستی و صمیمیت شود که در صمیمیت هیچ کدام از ویژگی های عشق
آتشین وجود ندارد و تنها دوستی واقعی وجود دارد که جای عشق آتشین را می گیرد.
من برای متنفر بودن از کسانی که از من متنفرند وقتی ندارم، زیرا دوست داشتن بی قید و شرط آدمها تمام وقتم را پر کرده است.